φαινογενετική

η, Ν

βιολ. κλάδος τής γενετικής ο οποίος μελετά τις επιδράσεις τών διαφόρων παραγόντων τού περιβάλλοντος στην ορατή έκφραση τών γενετικών χαρακτηριστικών τών έμβιων όντων.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. phenogenetics < pheno- (< phenotype, βλ. φαινότυπος) + genetics (< γενετική)].